Kırgınım artık hayata.. sormadan bana verdiklerine, sormadan benden aldıklarına… dünüme, bugünüme, yarınıma.. yanımda olana, yanımdaymış gibi davranana ve hiç yanımda olmayana… herkesten her şeyden kaçmak istercesine kırgınım… Umutla yaşardım eskiden… kırılganlıklarımı zamanla unuturdum. Belki de unutmak diye bir şey yok, zamanla yaşadığın duruma alışmak, umursamamak var hayatı. Her yaşanana, olana bitene rağmen en ufak şeylerden koskocaman mutluluklar çıkartmak, doyasıya kahkaha atabilmek istiyorum... Çok bir şey değil, her şeyden kaçarken bile aslın da umut edebileceğim yarınlarım olsun istiyorum herkes gibi… Her şey çok güzel olacak diyemesem bile her şeyin güzel olacağına inanarak yaşamak istiyorum...
Çok şey aldın benden hayat, verdiklerin de güzeldi, sözüm yok aslında… ama verdiklerini her an alacakmış gibi yaşattın beni… Oysaki ben küçücük şeylerden koskoca mutluluklar elde ederdim.. Yıkılmaz bir görüntüm, güçlü bir kalbim vardı. Zamanla, ağır ağır sen darbe vururken, benim artık ayakta duracak takatim, savaşacak gücüm kalmadı inan.. bırak gücü, hayal kuracak bile sevesim kalmadı artık… ve ben o kırgınlıkların içinde yıprandım, artık yoruldum… son bir umudum kaldı şimdi… o da senden beklentim olmadan yaşamak… sitem etmek istemiyorum ama bari onu çok görme bana…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder