Hayat kulağıma fısıldadı ve dedi ki '' - Bir yerden başlaman gerek.''

    Bir yerden başlamak gerekiyor... Önce biraz kendimden bahsedeyim. 32 yaşında, baba tarafı Kastamonu'lu

Kastamonu/Bozkurt/Yakaören Köyü ve evimin manzarası

, annen tarafı Trabzon'lu olan Karadeniz ve memleket sevdalısı, 3 kardeşten maalesef en büyüğü, yaklaşık 10 yıldır Matrix Lojistik firmasında, farklı departmanlarda çalışan, işini ve firmasını seven biriyim. Arkadaş ortamlarından, eğlenceli sohbetlerden mutlu olan,tiyatro ve sinema gibi etkinliklerde organizasyonlar yapmayı seven, yemek haricindeki şeylerde paylaşmayı seven, uykusuzluğa ve açlığa tahammülü olmayan, zorda olsa hayata umutla bakmayı becerebilen, çiçeği burnunda yeni bir teyzeyim. Ayrıca da sürekli kendimi geliştirme ve kursa gitme merakı olan biriyim. Zaten her şey bu kurs merakımla başladı... 

    Kendini geliştirmek, yeni insanlarla tanışmak, yeni paylaşımlarda bulunmak için bir şeyler yapmak gerekiyordu. Bir kaç alternatifim vardı. Bir süre darbuka çalmak istedim fakat sevgili kız kardeşim aynı anda hem çalıp hem oynayamayacağımı söyleyerek ( ki dans etmeyi çok sevdiğimi bildiğinden olsa gerek) bu hevesten vazgeçirdi. Daha sonraları kara kalem kursu araştırdım. Bu hevesimde kardeşimin eşi tarafından hüsranla sonuçlandırıldı. Ellerimi kullanarak bir şeyler yapmalıydım. Bir şeyler üretmeli, kendime bir uğraş bulmalıydım. Sonunda bana çok uzak olan ve hiç bir zaman yakınından geçmeyi hayal bile etmeyeceğim, dikişte karar kaldım. Herkes bu kararıma çok şaşırıp, benim için çok kısa bir heves olacağı kanısındaydılar. Öncelikle bu iş için kendime özel bir kurs buldum, 1 ay kadar gittim. Hem ücreti pahalı hemde süresi kısaydı. Ayrıca yapılan çalışmalar Burda Dergisi'nin hazır kalıpları üzerinden yapılıyordu. Samimi olarak itiraf etmem gerekirse beni çok açmadı. Yaptığım işi tam anlamıyla yapmalıydım. Eğer dikiş dikiyorsam bunun hakkını vermeliydim. Bir süre sonra İsmek'de hafta sonları, tüm gün olan bir program buldum ve çok zor şartlarda da olsa yazılmayı başardım. Kayıtlar neredeyse açıldığı gün doluyordu.  Kayıt olduktan 1,5 ay kadar sonra kursa kabul edildiğim bilgisini aldım. Kursun başlama vakti geldikçe biraz da olsa yapabilecek miyim diye korktum fakat kurs başladığında edindiğim arkadaşlarım sayesinde kursu ve dikişi daha çok sevdim. Yeni yeni şeyler öğrenip, bir yandan üretiyorduk ve diğer yandan da arkadaşlıklarımızı geliştiriyorduk.Hem de kalıp çıkartarak. 

İsmek Üsküdar Bağlarbaşı Kurs Merkezi

Fakat sadece dikmek bana yeterli gelmiyordu. Sürekli olarak dikişi farklı bir şeylerle süslemem gerektiğine inanıyordum. Sonunda buna da karar verdim. Kurs arkadaşım Miray Şahbaz'ın blogunda sürekli geziniyordum. Kendisi yaptığımız etekleri ve öğrendiklerini sürekli blogunda paylaşıyordu. Tam da bugün fark ettim ki bende kendimi geliştirirken bir yandan da öğrendiklerimi herkesle paylaşmaktan mutluluk duyuyorum. Miray'ın sayfasında gezinirken bilgilerimi tazeliyor, yeni şeyler öğreniyordum. Onun sayfası bana ışık tuttu. Bu tarz paylaşımlarda bulunurken hem bilgilerimi tazeleyeceğim hemde tam istediğim şeyi dikişi farklı bir şeylerle süsmelemeyi başaracağım. Blog kurmaya hiç cesaret edemiyordum ancak arkadaşım sayesinde kendime olan güvenim geldi ve bir yerden başlamak gerektiğine tekrar inandım. O yüzden şimdilik bu yazı ile başlangıç yapmak istedim... 
      Sanırım sayfam sadece dikiş ile sınırlı kalmayacak, biraz oradan biraz buradan derken herkesin kendine bir şeyler bulacağı bir blog hazırlayacağım...

Sevgilerimle,
Neslihan Savaşan